Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οδεύουμε
κόντρα στον άνεμο,
με τις ελπίδες
να παλινδρομούν 
στη μέση της μοναξιάς
και τις σκιές 
να χορεύουν μέσα μας,
υποκλινόμαστε
πέφτοντας η αυλαία,
( χωρίς νάχουμε ανάγκη
το μπιζάρισμα της κλάκας),
καθώς η νύχτα 
βαραίνει τη σιωπή.
photo
 Patrice Carré

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Στους δρόμους που φιλοξένησαν 
τις ανήσυχες στιγμές μου,
με τη καρδιά βαριά
και την ανάσα καθάρια
θα πορευτώ,
τίποτα δεν θα με θυμίζει πιά
ούτε πράγματα, ούτε πρόσωπα,
μα μήτε και οι τόποι που έζησα,
εξόριστος,
ξεχασμένος απ' όλους,
σαν νικημένος διαβάτης
με τη λάμψη στα μάτια
και δυό στάλες βροχής στο μέτωπο.
Ο χρόνος αμείλικτος, σιωπηλός δικαστής
θα βγάλει την απόφαση
                                                                                                               photo 
                                                                            Stella Sidiropoulou
''ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟΣ''.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ


Εκεί
στην άκρη της πόλης ...
περιπλανώμενες σκιές,
πληγές ανοιχτές,
βαριές ανάσες,
λυτρωτικές διαδρομές.
Εκεί
στην άκρη της σιωπής ...
photo

 Mariano Belmar Torrecilla

ΑΠΟΥΣΙΑ

Στο ανέμισμα του πρωινού
ξεδίπλωσα τις μνήμες,
χάθηκα στη Σιωπή,
η θυμησή σου φτερούγισε
γαληνεύοντας την ψυχή μου,
ανασκαλεύω τις μέρες 
που γευτήκαμε,
προσπαθώ
να συντονίσω την φωνή μου
με το σφύριγμα του Ανέμου
καθώς η Απουσία σου
καλύπτει τις μέρες. 


photo
 
Enzo Crispino

ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Κλειστά βλέφαρα,
ανοιχτά παράθυρα,
αερικό γίνομαι
και βγαίνω 
σε σκοτάδια,
τρέμω το φως,
αβάσταχτοι οι άσπροι τοίχοι 
και ...
 το κλειδί σκουριασμένο στην πόρτα.
photo © Igor Voloshin  

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Tα βήματα 
ίδρωσαν τους δρόμους 
και κούρασαν τις διαδρομές,
οι χαρές λούφαξαν 
στο βάθος των φωτεινών δρόμων,
στις αποστάσεις που ταλαιπωρήσαμε
η σκόνη δεν κατακάθισε ακόμα,
μα 
το αγέρι της νυχτιάς
εξακολουθεί να λυτρώνει
τις ανάσες των τελευταίων εραστών.

Ζωγραφικό έργο του Mark Keller 

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

ΛΥΤΡΩΣΗ

Μοιράζεσαι
σε ανήλιαγα παλάτια,
γιομίζοντας τα αλύτρωτα πάθη 
με λάβαρα του Μεσαίωνα.

Αλάργιεψε το ταξίδι
σαν το τοπίο
χάθηκε από τα μάτια,
έμεινε μόνο
το τρέμουλο της ψυχής,
για να απαγκιάζει η ορμή.

Τι κι αν ξεγέλασες το αστέρι
και λόξεψε από τη θέση του,
η μόνη λύτρωση
τα δάκρυα,
που ξαπόστασαν στα απαλά μάγουλα.
   photo         © Mukti Echwantono 

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Φ Ω Σ


κουτρουβαλώ
με τα θεριά πούχω μέσα μου
στην πιό κοντινή Άβυσσο
- τη δική μου Άβυσσο -
μα με τον ερχομό της νύχτας
αναδύομαι
βρίσκοντας από το σκοτάδι του κόσμου
το δικό μου Φως
πίνακας
της
Μαρίας Σταμάτη