ΣΤΟΡΓΙΚΟΣ ΠΝΙΓΜΟΣ

... και ξαφνικά 

δυνάμωσαν οι φωνές,

ελευθερίας σάλπισμα,

καθάριες ανάσες.

Γρηγορείτε ...

Απόκοσμες αγκαλιές.

Η ώρα του στοργικού πνιγμού ...

προ των θυρών .

photo © Marek Waligóra

ΙΣΑΛΟΣ

Απομεινάρια  μνήμης,

κουφάρια  ελπίδων,

Ακολουθίες  λήθης ...

Ονειροδρόμων ίσαλος,

ρότα ταρσανάδων...

Φωτογραφία
Ορφέας Σπαρτιώτης

'' Αέναη διαδρομή '' - Όρφέας Σπαρτιώτης ~ Ελένη Μαρθάρη

( Πίνακας : Μαρία Σταμάτη )

Πριν τη Δύση
βρέφη θα ξαναγενούμε 
στην αγκάλη μιας νέας Ανατολής. 
Νύχτα αφέγγαρη 
θα κινήσουμε,
λιόχαρες να ανταμώσουμε γραμμές. 
Παγίδες φωτός 
στο σκοτάδι να στήσουμε. 

Αντίστροφα τη Ζωή να ζήσουμε ...
/
Ορφέας Σπαρτιώτης

Μέρα ,
στα χνάρια της απουσίας σου. 
Λιόγερμα, 
αχνοφαίνεται η σκιά σου. 
Λαχτάρα
Νύχτας ατέρμονης.
Απουσίας διαδρομή
πάθους προορισμός.

Ας ξημερώσει ξανά ...
/
 Ελένη Μαρθάρη

'' ΕΜΕΙΣ '' - Όρφέας Σπαρτιώτης ~ Μαρία Σταμάτη .

( Πίνακας : Μαρία Σταμάτη )

Εμείς
που δε νιώσαμε της δροσιά της βροχής,
μα με την άγρια
ομορφάδα της
τρανέψαμε,
αρμενίζουμε στα πέλαγα της προσμονής 
κλείνοντας τα μάτια,
μνήμες που έστεργαν να πλανέψουν τον κόσμο σαν εικόνες ξεπροβάλλουν.

Μα το τραγούδι της βροχής ξεδιαλύνει πάντα 
τις σκοτεινές θύμησες 
των παιδικών μας άστρων 
και έτσι ταξιδιώτες 
της Ελπίδας γενήκαμε 
δοκιμάζοντας τα όρια μας. 

Όρφέας Σπαρτιώτης

Από την ποιητική συλλογή 

''Νυχτερινή περιπλάνηση 
στις Ανταύγειες του Φεγγαριού''

Είναι μυστήριο... 
η πλυμμύρα της τρυφεράδας 
η οδύνη της κατανόησης 
της σιωπής η φρόνηση 
η αστραπή στο βλέμμα 
η επαφή 
το νοιάζομαι 
το σ' ακούω 
χάθηκαν σε δάσος ξορκισμένων συνειδήσεων νοτισμένοι ανεμοδέκτες 
σε έρημα λιμάνια περιθωρίου. 
Είναι καινούριες τούτες οι αισθήσεις που αποκτήσαμε . 
Κι αν είναι άβαρο το σάπιο και επιπλέει πολυστολίζεται και το καταλαβαινεις.

Είναι ανήθικο
του ξεπεσμού 
τα τύμπανα 
να δοξάζουν τα πελώρια . 

Έκρυψαν 
των κοραλλιών 
το σχήμα 
τόσων χιλιάδων χρόνων αμαρτίες. 
Για όσο οι οιωνοί 
μας καταδέχονται 
οι ανοιχτές φτερούγες φτάνουν. 
Γιατί των ιερόσυλων 
η προσβολή στέκεται απόμερα όταν στου ταπεινού τα όνειρα μιλάνε 
οι Φωνές του Κόσμου.

Μαρία Σταμάτη  

Από την ποιητική συλλογή 

'' Νυχτωδία ''

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Είναι φορές που οι ανήσυχες στιγμές

''στρώνονται'' ανακούρκουδα

και δεν λένε να σπαράξουν με κανένα τίμημα.

Κάπως έτσι γίνεται και σ' αυτό το άχνισμα της σημερινής μέρας.

Ο ήλιος μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Όλα χόρευαν μέσα μου ακόμα και πράγματα

που παρεμβαίνουν και τουλάχιστον μειώνουν την αισθητική μου

συνεχίζω να ''ταξιδεύω'' μαζί του....

Η μνήμη,

που πολλές φορές πληγώνει με την απουσία προσώπων και καταστάσεων 

μα στις περισσότερες μας καθοδηγεί στην διαδρομή προς το Μέλλον,

ήρθε να με ανταμώσει .

Διαδρομές του νου ...

διαδρομές της ίδιας της Ψυχής .

Πόσο άλλαξε η διαδρομή ;

Πόσο αλλάξαμε εμείς ;

Οι αλλαγές ...

μας επηρεάζουν και μας βοηθούν να συντονίσουμε τα βήματα μας.

Αναπολώ τα πίσω,

πότε με μιά γκριμάτσα που σκιάζει τα χαρακτηριστικά μου 

και άλλοτε με ένα χαμόγελο που φωτίζει το πρόσωπό μου γαληνεύοντας την ύπαρξή μου.

Χαμόγελα,

που όσο περνάνε τα χρόνια χάνονται έτσι όπως είναι τυποποιημένα και 

παγωμένα.

Και μένουμε εκεί εμείς οι ταξιδευτές του αβίαστου χαμόγελου

μακρυά από των πολλών την πολύβουη λογική,

να αντιστεκόμαστε σε πείσμα του '' πολιτισμού'' της φθοράς,

της ισοπέδωσης των πάντων 

και να κονταροχτυπιόμαστε με τα ξεχασμένα άστρα που χάθηκαν στην αυγή,

να χαμογελάμε πλατιά

καθώς η Σιωπή αποσύρεται

και η Μέρα μας φωνάζει.

Γνωρίζουμε καλά

πως

είμαστε .....

Ζωντανοί !!!

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Άγριες , σκληρές μέρες

καρτερούν στωικά

στα μονοπάτια της μοναξιάς,

προσπαθείς να απαλύνεις

τη βουβή θλίψη της μέρας

δραπετεύοντας

από το κάστρο της λησμονιάς

σε ανέφελα δειλινά,

μα ... 

η ακτή αλαργιεύει .

photo © Paul Apal'kin

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Με το αρχίνισμα της μέρας

καθώς περίσευε η χαρά

και το φευγιό της γιορτής

αντάμωνε την καταιγίδα

συναντηθήκαμε,

σαν χορδές, 

που δεν ξαπόστασαν ποτές 

στην αγκαλιά μιας μελωδίας.

Μια ανάσα πνοής,

μια δρασκελιά πριν από το αύριο, 

μια πινελιά γκρίζου σε φόντο ονειρικό,

καθόρισαν τις μέρες,

πριν η καταιγίδα

φωλιάσει μέσα μας .

photo © Eric Paré

ΑΥΡΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ

Πάμε ! Φύγαμε !

πάμε ... φύγαμε...

μ' άνεμο σιμά, στα πέρατα μακρυά.

Αύρα θαλασσινή 

θα μας οδηγεί

με ρότα την ζωή, την καρδιά.

Αύρα θαλασσινή 

θα μας οδηγεί

κυλάν οι μέρες μας, στην σιωπή.

Πόλεις του νερού,

πόλεις του βυθού,

που μας πηγαίνουν και μας κυβερνούν,

στα πέρατα μακρυά.

Θα κινήσουμε, αρμενίζουμε

καθώς οι νύχτες, λυτρώνουν τα θεριά.

Αύρα θαλασσινή 

θα μας οδηγεί

με ρότα την ζωή , την καρδιά.

Αύρα θαλασσινή 

θα μας οδηγεί

κυλάν οι μέρες μας, στην σιωπή.

'Οτι κι αν ζήσουμε, μέσα στη ζωή,

τ' όνειρο άπιαστο, πάντα θάναι κει.

Πάμε ! Φύγαμε !

πάμε ... φύγαμε ...

στα πέρατα μακρυά.

photo © Ursula Abresch

ΦΩΝΕΣ

Φωνές,

που ακούστηκαν 

στη σιγαλιά του πρωινού.

Φωνές,

που ξαπόστασαν

στην αγκαλιά του απομεσήμερου.

Φωνες,

που ταξίδεψαν

στη γειτονιά του φεγγαριού.

Φωνες,

που ξεχάστηκαν ...

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Βυθίζομαι

στη δίνη του λογισμού

καθώς η Πανσέληνος

αδράζει τη Σιωπή

και οι αναμνήσεις

σιγοντάρουν 

τον παφλασμό των κυμάτων.

photo © Silena Lambertini

"Της νύχτας και του φεγγαριού" ~ Όρφέας Σπαρτιώτης- Ιωάννα Κρανίτη.

Τα τελευταία φεγγάρια 
σάλπαραν με τη γεννησή μας.

Και μεις μικρές κουκίδες
αναζητήσαμε φθίνουσες καταστάσεις
που καθόρισαν τον μαύρο ορίζοντα. 

Μετέωροι σε ακροβατών συνοικίες
να νοσταλγούμε τη γαλήνη του κοινού. 
Περπατάρηδες αλλοτινών εποχών 
να σμίγουμεμε το άσπρο του σύννεφου
πριν τον κατακλυσμό.

Όρφέας Σπαρτιώτης 

Αφιερωμένο
στην αδελφική Φίλη 
Ιωάννα Κρανίτη

Τη νύχτα εκείνη
που επρόβαλε η γέννα μου,
της μοίρας το πάλαφρο αδράχτι 
κεντούσε ίσκιους και φωνές.
Μαλάζοντας στο νιόβγαλτο κορμί
στάχτη κι αλμύρα. 

Τ΄ ασήμι των ονείρων 
στα βήματα που έρχονται, 
την πόρτα μου ζυγώνουν ουρανoί.

Ιωάννα Κρανίτη 

''Ευχής Αντάμωμα'' ~ Όρφέας Σπαρτιώτης - Έλένη Μαρθάρη .

Αχνίζει η μέρα . . .

Ο χειμώνας με τη μουντή του φορεσιά, ζηλεύοντας κλέβει το φως από τη λιόχαρη μέρα σου. 

Βροχή που εξαγνίζει, μελωδία που ταξιδεύει, παραμύθι που ζωντανεύει το όνειρο, ποίημα που λυτρώνει τις μέρες, έρωτας που γαληνεύει την ύπαρξή μας. 

Όλα ... 
Και μια ευχή στου ουρανού τη γειτονιά .

'Ορφέας 

Το τοπίο εμπρός του ανήμπορος ν' αντιδράσει θωρεί να περνά.

Μα τι πλάνη ! 

Είναι αυτός που το δρόμο διαβαίνει και τοπίο αλλάζει η ματιά.
Και τολμά μια τον ήλιο, μια το σύννεφο να ερωτεύεται. 
Και τολμά ν' αντιστέκεται, να νικά και να ξέρει να χάνει. 
Στη χαρά και στη λύπη, το ίδιο παιχνίδι να κάνει.

Κι εκεί δα που θαρρεί ο αγώνας της ζωής πως τον λάβωσε και ο δρόμος τελεύει ...

να υποδέχεται τη Νιότη ξανά και ξανά !

Έλένη 

''Αναγέννηση ενός επιλόγου'' ~ Όρφέας Σπαρτιώτης / Σακελλάρης Καμπούρης .

Όρφέας Σπαρτιώτης

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος του ονείρου 
ακροβολίζοντας τους
ανέμους
στα σημείατου πάθους, 
 έχοντας για συντροφιά λίγα 
σκόρπια άστρα που γαλουχήθηκαν να μας 
φωτίζουν, 
περιμένοντας τον κύκλο του 
τελευταίου χορού να ανοίξει για πάντα . 

 στον Σακελλάρη Καμπούρη.

Σακελλάρης Καμπούρης

τα κύτταρά μου,είναι ζυμωμένα με
 νοσταλγία γιατί, εγώ γεννήθηκα για να γινώ ποιητής 
μα, στη βραδινή συμφωνία,όταν τα ρίγη θρυμματίζουν τις φλέβες μου, 
εγώ, βλασταίνω ηλίθιος... τι κι αν οι στίχοι,σκοντάφτουν στο στήθος μου...;
 το παραπέρα στη ζωή,
είναι η ολότητα της ατέλειας, 
την ώρα που τεχνουργεί το απόλυτο, δοξάζοντας την άγρια στύση του βαθύτερου,
 στις αφροδίσιες μεταπτώσεις των αχράντων του δειλινού
... δυό σύννεφα άσπρα,ξάπλωσαν στους κροτάφους μου, καιρό τώρα... 
σε λίγο θα βρέξει... μανιώδης γαλήνη κοχλάζει μέσα μου... ομιχλώδες τοπίο... μ'έχασες; ας χαθώ... ποιητής,ποτέ μου δεν γίνηκα ...άρα,ποτέ δεν γεννήθηκα...

το ποίημα,είναι αφιερωμένο στον συνοδοιπόρο,αδερφό, Ορφέα Σπαρτιώτη.

ΖΩ

Η σιωπή της νυχτιάς

εξακολουθεί

να μου εμπνέει

την καταλυτική ατμόσφαιρα

του καθησυχασμένου φόβου.

Είμαι ζωντανός !

photo © Vodan Marjnovic

AΣ ...

Ας ξεχαστούμε,
ας αφήσουμε τη βροχή
να βρει το ρυθμό μας
και να ορίσει
την ανατολή του ήλιου.
Ας ανοίξουμε
τα σκονισμένα και λησμονημένα,
απο το διάβα του χρόνου,
γράμματα.
Ας ονειροπολήσουμε
απο τα ακανόνιστα βράχια της θάλασσας,
που λυτρώνουν τα κύματα.
Ας αγαπηθουμε 
στα δάση των πόλεων,
που δεν ξέρουν
αν θα τα χαιδέψει
ο ήλιος του αύριο.
Ας ιχνηλατήσουμε
τις αμέτρητες στιγμές της θλίψης
καθώς θα βγαίνουμε
για το μοναχικό ταξίδι της ψυχής.

photo © Jesse Summers

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

Το ραδιόφωνο της διπλανής πόρτας

ανακοινώνει ''εξελίξεις''

και γω 

- ερμητικά κλεισμένος -

θυμιατίζω τα Όνειρα,

που απόκαμαν απo την αναμονή.

Photography by Jack Barnosky

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Στην απροσπέλαστη

γραμμή της νιότης μου

ταξίδεψα τη νύχτα,

τα χρώματα της

μου σύνθλιψαν το νου,

στην νυχτερινή περιπλάνηση

ζήτησα τη λύτρωση

στις πτυχές

ενος αβίαστου χαμόγελου

και

στις ανταύγειες του φεγγαριού

photo © Alexandre Deschaumes 

ΠΕΡΑΣΜΑ ΜΕΡΑΣ

Ανάμεσα 

στην ανήσυχη στιγμή

και 

στην αέναη σιωπή

η μέρα 

κουλουριάζεται στα πόδια μας,

περιμένοντας 

τον ρυθμό της

να γαληνέψει,

τη νύχτα 

όσο κι αν η παραίσθηση 

ντύνεται πειστική,

κρώζουν τα αηδόνια

και

σε πεθαίνει η θάλασσα.

 photo Paul Andrews

ΕΙΚΟΝΕΣ

Δειλινά απόκοσμα

και ο άνεμος γραικός.

Τα χρώματα μουντά

στου ονείρου την πνοή.        

Μια πνιγερή λήθη

των χθεσινών ερώτων.

Ονειροδρόμια σιωπών

μιας αβάσταχτης ελπίδας.

          

photo Fernando Prieto 

ΕΡΩΤΙΚΟ

 Ματιές φευγαλέες, 

πετάρισμα καρδιάς,

στιγμές αιώνες 

η αναμονή.

Ανάσα γοργή, 

βλέμμα φλύαρο, 

πυρωμένο άγγιγμα, 

ίχνος αναστολής.

Μικροί θάνατοι. 

Λυτρωτικές αγκαλιές.

Ανελέητο σούρουπο

τη φαντασία χλευάζει, 

η απουσία μέγγενη 

συνθλίβει το νου.

Fotografia di Alessandra Ballerini ©

'' ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ''

Τη μέρα 

που θα αποκαθηλώσουμε τα άστρα

θα φτάσει αποκαμωμένος

ο αγγελιοφόρος της Σιωπής,

σφίγγοντας

γερά στις χούφτες του

τις τελευταίες ελπίδες 

της Νιότης μας.

photo © André Farinha 

ΜΕΡΑΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Μυστικές κινήσεις πλανητών

παρατηρούσα 

χτες το βράδυ στο όνειρο μου,

''είμαστε χαμένοι'' ψιθύρισα

και ξύπνησα αλαφιασμένος.

Το απαλό γουργουρητό της Ελένης 

που κοιμάται ανάστροφα δίπλα μου

παρηγοριά και λύτρωση.

Ένα παράθυρο στη θάλασσα,

ένα ζεστό φιλί,

μια αχνιστή κούπα καφέ,

φτάνουν 

για να ανθίσει η μέρα.

Photo Frankie Nicole

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Ο Απρίλης 

με βρήκε μετέωρο

να περιπολώ

στην άκρη της Αβύσσου,

χίλια τέρμινα περιπλάνησης

ακολουθώντας πορείες ναυαγών,

αναλώσιμος σε βρώμικα παζάρια,

προσπάθειες διαφυγής

σε ατέρμονες διαβάσεις 

μακρυνών οριζόντων.

photo © Hasan Türker

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ... ΒΗΜΑ

Ταλανίζομαι

στη μέση των ισορροπιών,

συμμετέχω

στη μανιασμένη πορεία του κόσμου,

νοσταλγώ

τα πίσω, τα λησμονημένα,

αφήνομαι

στη γιορτή που τελειώνει

να με φευγατίσει,

ταξιδεύω 

στην αντίπερα όχθη του Αύριο.

photo © Tom Klar 

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Όταν 

η γέννηση

ταυτίστηκε

με το χαμό της ζήσης μου,

σε ανακάλυψα.

Όταν 

η Ελπίδα

αποδήμησε κι η Αγάπη

χάθηκε

πριν καν γεννηθεί,

σε έχασα.

Όταν

τα χέρια 

δε γνέφουν πια

μα μόνο στις βρισιές

ακολουθούν,

σε χρειάζομαι

Όταν

η Ζωή 

με άφησε στο περιθώριο

των χρόνων μου,

σε αναζήτησα

Όταν

βυθίστηκα μέσα σου

και μου 'πες,

''δε μπορεί

κάπου θα υπάρχει 

μια πόλη

μια Αγάπη

μια Αγκαλιά'',

ξαναγεννήθηκα.

photo  © Serj Petkoglo

ΠΡΩΙΝΟ ΑΝΑΣΕΜΑ

H μέρα με βρήκε με τα πρωτόληα να μου χαμογελάνε.

Η βάρκα ...

η προσπάθεια του ήλιου να αναδυθεί απο τα νερά του Αμβρακικού.

Ο φίλος μου ...

οι πετονιές ...

ο αχνιστός καφές στη πλώρη ...

η απογοήτευση για το ψάρι που μας ξέφυγε ...

ο κυματισμός του νερού να ερωτροπεί με δυο δελφίνια που μας γνέφουν απο μακριά,

το σημείο του ορίζοντα να φιλιώνει με την επιφάνεια της θάλασσας.

Μια μισοφαγωμένη καλημέρα απο τον μπαρμπα Γιάννη που μας προσπέρασε.

Η αίσθηση οτι ''αδειάζει'' το μυαλό και γαληνευει η υπαρξη.

Το άγγιγμα των δάκτυλων μου στη κοιλιά του νερού,

μουρμούρες, που ηχούν σαν βρισιές.

Η απόλυτη σιωπή ...

Τα πρώτα χαμόγελα που γεννάνε ενθουσιώδεις πανηγυρισμούς.

Ο ήλιος μας κλείνει πονηρά το μάτι,

''μαζεύτε τα''...

Το χωριό σκαρφαλωμένο στο λόφο -θρόνο- του μας προσμένει.

Η πρωινή ''γκρίνια'' της Μάνας μου.

Άλλη μια κούπα ζεστού καφέ και το βλέμμα να λυτρώνεται απο το αγνάντεμα του Τοπίου.

φωτο  Ορφέας Σπαρτιώτης

ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Η μέρα έφυγε ...

η νύχτα μας καλοδέχτηκε σαν απρόσμενους μουσαφιραίους.

Φιλοξενη,ζεστή, σιωπηλή.

'' Τη μια μονότονη μέρα,

άλλη μονότονη ακολουθεί ...''

οι στίχοι του Καβάφη.

Τα λόγια των Ποιητών.

Η αλήθεια που πονά και πληγώνει.

Το Ιόνιο ήσυχο,παράξενα ήρεμο στις αρχές της Άνοιξης.

Στα χρυσαφένια του νερά το φεγγάρι και μια παρέα αστεριών γύρω του, στήνουν κουβέντα.

Κουβεντολόι για σιωπές, που γνωρίζουν τα πάντα.

'' Να ονειρεύομαι απο το παράθυρο, να ταξιδεύω''.

Το κύκνειο άσμα του Λάγιου απλώνεται και κατακλύζει τη νυχτιά.

'' Χαράζει ...

παράξενα ηχούν τα ακούσματα του πρωινού...''

Παγκόσμια ημέρα Ποίησης !!!

Η ποίηση ...

Πως να περιγράψεις τα συναισθήματα σου ;

Τα λόγια ...

Οι λέξεις ανήμπορες, κοιτούν βουβά και περιμένουν.

Οι ποιητές ...

ιχνηλατούν, καταγράφουν, προτείνουν.

Αυτοί γνωρίζουν ...

αυτοί μπορούν.

Μοναχικοί ονειροπόλοι του Αύριο.

Σχοινοβάτες της Μοναδικότητας τους.

Αδιάφοροι στις ιαχές των χειροκροτητών, 

γιατί ξέρουν καλά,

πως το ''αλαλάζον κοινό'', τρέφεται απο τις εφήμερες στιγμές.

Μοναχικές πορείες ... ''στα άδυτα του νου''.

Προσωπικές διαδρομές ... ''πάνω στην πορφυρή γραφή των πελμάτων''.

Αδειάζουν τη ψυχή τους, ζητούν φεγγαρένια γαλήνη

και λαχταρούν τη Λύτρωση.

Η καθημερινότητα ...

Οι στίχοι ...

''τα όρια στενεύουν την Ψυχή''

Στίχοι σκορπισμένοι στον Άνεμο, που μας ταξιδεύουν και μας κυβερνούν.

Γευόμαστε την κάθε λεξη.

Αδράζουμε τις στιγμές 

και

 '' πάμε πέρα μακρυά,

εκεί που κρύβεται ο Αγέρας''.

Τα βήματα αργά μα σταθερά, μας οδηγουν 

στην άκρη της Σιωπής.