Φεύγουμε ...
Φεύγουμε.
ΦΕΥΓΟΥΜΕ !!!
Κινήσεις γρήγορες
σίγουρα καμωμένες,
πρόσωπα ξαναμμένα
με τον ιδρώτα
να τιμά την προσπάθεια.
Οι καιροί ...
η ώρα ήρθε.
Έτοιμοι !
έτοιμοι
για την Μεγάλη Φυγή,
την Πορεία
προς την κρυφη Ελπίδα.
Ο αρχηγός ...
Τα σχέδια ...
Ανεμίζουν
οι χιλιοτρυπημένες σημαίες,
σαν φόρος τιμής
σε αυτά που χάθηκαν άδικα
μα και
υπόσχεση
για το λιακωτό,που μας αξίζει.
Διαφεντέψαμε τα όρια,
γενήκαμε μπροστάρηδες
αλλογενών καταστάσεων,
κουρσέψαμε τις σκέψεις,
που υποθάλπουν ενοχές,
πήραμε
την πιο βαθειά ανάσα
και αφού
την ελπίδα ταξιδέψαμε
στο Αύριο,
κινήσαμε ...
η ανησυχία,
ο φόβος του 'Αγνωστου,
η λάμψη στα μάτια,
το πετάρισμα της καρδιάς
συντονίζουν
τα πρώτα βήματα.
Ο αρχηγός ...
δρόμοι της βροχής,
δρόμοι της φωτιάς,
τα σχέδια ...
δρόμοι του έρωτα,
δρόμοι της σιωπής.
Πόλεις μεγάλες, ξενικές
κάμποι απέραντοι, καρπεροί
βουνά αγέρωχα, απάτητα
χωριά μικρά, λησμονημένα
(απο θεούς και ανθρώπους),
η θάλασσα
πότε γλυκειά ερωμένη
στην αγκαλιά του απομεσήμερου
και άλλοτε
φοβερή μαινάδα
με κύματα, άγριους καβαλλάρηδες
σε αφηνιασμένα άτια
και οι άνθρωποι ...
βλέμματα απόγνωσης, απελπισίας
μονότονες διαδρομές,
κρυφές ελπίδες.
Η πορεία
γεμάτη δυσκολίες,
αγριέψαμε παράξενα,
σαν χορευτάδες της φωτιάς
στην τελευταία τους παράσταση,
τα παιδιά
ξαστόχησαν να παίζουν,
τα λιόβγαλτα κορίτσια,
θλιμένα
στη μέση του άσπρου καμπου,
τραγούδια
για χαμένες Κυριακές,
με κάποιους αγαπημένους
να στήνουν
τις παντιέρες τους στον Άδη
και ο νους
όλων μας
να ταξιδεύει
στις πίσω, σκοτεινές πλευρές της Σελήνης.
Αφεθήκαμε
στην παρακμή των ορίων,
βαριές ανάσες,
βήματα αργά
στο ξεψύχισμα της κάθε μέρας,
οι μέρες ...
μα
οι νύχτες
απάνεμα λιμάνια,
καλόδεχτοι μουσαφιραίοι,
τονίζουν τα μελλούμενα
σαν σιωπές ...
που γνωρίζουν τα πάντα,
τα σχέδια ...
ο αρχηγός ...
οι μέρες
αιώνες δυσβάσταχτοι,
κληροδοτούν την οδύνη
που επιστρέφει,
με τα βήματα
να ιχνηλατούν ...
να σημαδεύουν ...
να καθορίζουν ...
τις αποστάσεις
καθώς
τα απομεινάρια
της κάθε κίνησης
γαλουχίζουν
τις αντοχές που ξεφτίζουν,
σιγοτραγουδάμε
αντικρύζοντας τα σύννεφα
που καίγονται στη δύση,
τα βράδια
αφουγραζόμαστε
τον παφλασμό των κυμάτων
και ματώνει η ψυχή,
που αποζητά
φεγγαρένια λιακάδα
και λαχταρά
Φωτιά και Λύτρωση.
Ο φωτισμένος ουρανός
σκέπασμα,
το ολόγιομο φεγγάρι
και οι παρέες των αστεριών
θεριεύουν το είναι
και την απόφαση
να διαβούμε ανάμεσα
απο τις φωτεινές σκιές του Αύριο
και να φτάσουμε ...
Ο αρχηγός ...
οι θύμησες των γερόντων
'' τις εποχές τις δύσκολες
τα άστρα λάμπουν πιότερο''
Τα σχέδια ...
Χαράζει ...
το αγνάντεμα του σημείου,
που φιλιώνουν
η γαληνεμένη θάλασσα
και ο έναστρος ουρανός.
Η σκέψη της Λιόχαρης Μέρας.
